توسعه مازندران؛ خیلی نزدیک خیلی دور/ صادرات فرصتی که قدرش را نمی دانیم!

بزرگنمایی تصویر

باران شمال: یکی از بهترین راه های درآمد اقتصادی و توسعه کشورها، صادرات محصولات مختلف است. اساسا دنیای امروز، دنیای تعاملی است و کشورها دریافتند که به جای تولید همه محصولات در داخل قدر داشته های خود را بدانند، روی آن ها تمرکز کنند و محصولاتی که تولید آن ها با اکوسیستم آن کشور همخوانی ندارد را از کشورهای تولید کننده آن وارد کنند.

بنابراین دولت ها و تیم اقتصادی شان سعی می کنند کشور خود را در تولید انبوه یک یا چند محصول برند کنند تا سایر کشورهای جهان در صورت نیاز به آن ها مراجعه نمایند.

مثلا هلند به کشور گل ها مشهور است و درآمد اصلی این کشور از صادرات این محصول است یا برزیل به کشور قهوه معروف است، مصر و عربستان به تولید خرما، ژاپن به محصولات صنعتی و …

به همین دلایل است که اقتصاد دانان و صاحبنظران امروزی، صادرات را موتور توسعه اقتصادی کشورها می دانند و بر این باورند که هرچه میزان صادرات یک کشور بیشتر باشد، یعنی قدرت بهره وری و رقابت پذیری آن بالاتر است و پیشرفت و توسعه آن روز به روز افزایش می یابد.

چرا که این کشورها می توانند در تجارت جهانی، سهم بیشتری را به خود اختصاص دهند و با فروش محصول یا محصولات خود به دیگر کشورها، ارز آوری و تولید ثروت نمانیند.

اهمیت صادرات را زمانی بیشتر متوجه می شویم که نگاهی به سهم صادرات و تجارت خارجی در تولید ناخالص جهان بیندازی که بر اساس آمارهای جهانی، این رقم حدود ۳۵ درصد است و این میزان، شدت وابستگی اقتصاد جهانی را به صادرات نشان می دهد.

استان مازندران هم مثل کشورمان ایران، چهار فصل است و از اقلیم و آب و هوای متنوع برخوردار می باشد. این یعنی برخورداری از محصولات متعدد و متنوع که می تواند زمینه ساز صادرات چند و چندین محصول باشد.

این جای شکر دارد که استان ما و در راستای آن کشور ما تک محصولی نیست و می تواند روی تولید گسترده چندین محصول و صادرات آن ها حساب باز کند که البته تحقق آن به سادگی نیست و یک مدیریت قوی، با دانش، دلسوز و عملگرا می خواهد.

متاسفانه در سال ها و دهه های گذشته به دلیل برخی سوء مدیریت ها این نقطه قوت بزرگ، تبدیل به نقطه ضعف اقتصاد ما شده است و ما هنوز نمی دانیم مازندران، استانی کشاورزی است یا گردشگری و صنعتی!

از آنجا که کسی که به همه کار می پردازد هیچ کاره است، پرداختن توامان به هر سه حوزه، موجب شد در هیچ کدام به توفیقات مدنظر دست نیابیم و همچنان در سردرگمی و بلاتکلیفی به سر می بریم.

علت اصلی این اتفاق، نبود مدیریت سیاسی و اقتصادی در استان بوده که نتوانسته است از امتیاز تنوع محصولات به نحو شایسته استفاده نماید و قطار توسعه ما را تسریع بخشد.

با رویکرد تعامل جهانی دولت سیزدهم، شاهد تغییر فضا هستیم و کشور به سمت افزایش تعاملات جهانی پیش می رود. طبیعتا توسعه سیاسی توسعه اقتصادی را در پی خواهد داشت و این انکارناپذیر است.

در مازندران هم شاهد کنش های مختلف برای تحقق این موضوع هستیم و تیم مدیریتی استان با مدیریت حسینی پور توجه خاصی به توسعه دیپلماسی سیاسی و اقتصادی دارد.

نتیجه این کنش ها و دیدارها و تفاهم نامه ها، افزایش صادرات محصولات مازندران به دیگر کشورها به ویژه کشورهای حوزه CIS است.

به گونه ای که طبق اظهارات خیریانپور معاون هماهنگی امور اقتصادی استانداری مازندران، در سال ۱۴۰۱ حدود ۴۴۵ هزار و ۷۸۲ تن محصولات استان مازندران به ازرش بیش از ۲۹ میلیون دلار فقط به کشور روسیه صادر شده است و این یعنی  هدفمندتر و بابرنامه تر در حال پیشروی هستیم.

بنا برا اعلام معاون اقتصادی استاندار این میزان صادرات به ارزش ۱۴۵۰ میلیارد تومان می باشد که براساس آمار رسمی و از طریق حوزه نظارت گمرکات استان مازندران عملیاتی شده است.

خیریانپور می گوید: «از بین محصولات صادرات شده به کشور روسیه ۳۶۸ تن سیمان به ارزش ۱۲ میلیون و ۱۳۸ هزار دلار و ۱۲ تن کنستانتره آبمیوه به ارزش ۶ میلیون و ۸۲۲ هزار دلار بیشترین فراوانی را دارند».

وی در پایان اظهاراتش گفت: «محصولات کشاورزی، فرآورده های لبنی و مواد معدنی و پلاستیکی نیز در این فرآیند صادراتی از ارزش ریالی قابل توجهی برخوردارند».

بیاییم فرض کنیم همین مقدار تعاملات و تبادلاتی که با روسیه داریم با سایر کشورهای منطقه گسترش یابد آن وقت صادرات ما افزایش چندین برابری خواهد داشت و تولید کنندگان و سرمایه گذاران ما مدام به فکر توسعه فعالیت های خود خواهند بود.

پیشنهاد ما این است که اگر به فکر توسعه و توقی هستیم باید به بخش صادرات توجه ویژه شود. دولت باید صادرات را که مهمترین منبع درآمد ارزی کشورهای دنیاست مورد توجه ویژه قرار دهد.

باید بپذیریم که صادرات، تامین کننده نقدینگی برای اجرای برنامه های توسعه اقتصادی است و از این فضای متلاطم اقتصادی دو دهه اخیر نجات خواهد یافت.

صادرات هم می تواند فراهم کننده نیازهای وارداتی باشد و هم موجب ارتقای کیفیت کالاهای تولیدی شود.

خلاصه اینکه خیر و صلاح اقتصاد کشور در آن است که به مقوله صادرات اهمیت خاص داده شود و آن محقق نمی شود مگر اینکه به تولید توجه ویژه گردد. وقتی تولید نباشد صادرات نیز مفهمومی نخواهد داشت.

بنابراین نیاز است واحدهای تولیدی ما نگاه خود را گسترده تر کنند و از پرداختن صرف به بازارهای داخلی بپرهیزند. باید افق دید منطقه ای و جهانی داشته باشند و این بدون برنامه و حمایت دولت و تیم اقتصادی اش ممکن نیست.

همچنین باید به تولید محصولات استاندارد و با کیفیت بر اساس استاندارهای جهانی اقدام گردد و ذائقه مصرف کنندگان را در نظر گرفت.

رعایت این نکات مهم برکات فراوانی به همراه خواهد داشت و علاوه بر ایجاد اشتغال وسیع، درآمد انبوهی نیز متوجه استان و کشور ما خواهد ساخت و رفته رفته ما به توسعه و ترقی نزدیکتر خواهیم شد.